جان خودت نگاه کن

بوی بهار می رسد غنچه ی نورسیده را             چشم مبند و باز کن خوب نگر سپیده را

خرمن صبر ما مسوز آب کرم حواله کن       خاک به سر چه می کنی بنده ی زرخریده را

سایه به سایه دم به دم پشت سرت روانه ام     دست به سر مکن چنین خاطر غم لمیده را

جان من ار نمی کنی جان خودت نگاه کن        رنگ به رخ نمانده این عاشق دل تپیده را

ایرج شهرامی پور

صبح زیبا آمدو چشم شقایق باز شد

لاله زلف سرکشش را شانه کرد و ناز شد

شبنم از خورشید عالم تاب جانی تازه یافت

رفت بالاتر زجو با ابرها دمساز شد

شاپرک آهسته نبض نرگس رعنا گرفت

ارغوان جامی به چنگ آورد و بس طنّاز شد

صخره با امواج دریا صورتش را خوب شست

کار رستوران دریا با سحر آغاز شد

اردکی از زیر پرها سر درآورد و نشست

چلچله پرپرزنان هم سفره ی صد غاز شد

بوی صبح و زندگی شوری چنیین برپا نمود

گفت ایرج یارب و با بلبلان هم ساز شد